“Koroğlu” metrosunun önündə, dilində dua kimi yüksək səslə pıçıldayan yüzlərlə ( bəli onlarla yox məhz yüzlərlə) adamların içinə düşdüm. Onlara yaxınlaşanda çox vəhşi üz ifadələri gördüm. Üzr istəyirəm, amma həqiqətən görkəmlərinin belə olması məni məyus etdi. Onlar adamın üzərinə doğru: “Mərdəkan”, “Binə”, “Buzovna” deyərək hücum çəkir, az qala sənin çənənə bir yumruq ilişdirəcək görüntü yaradırdılar. Yəqin 1 müştəri uğrunda 100 sürücü mübarizəsi onları bu qədər qəddarlaşdırmışdı. Özümü çox pis hiss etdim. Sırf bu məqamda, bu nöqtədə, bu situasiyada anlayırsan ki, ilahi, bir parça çörək adamı nə vəziyyətlərə salarmış… Adamları yara-yara tez özümü metroya atdım. Ancaq başa düşürdüm ki, məni burda sürpriz gözləmir. Təbii ki, heç kim qırmızı xalıda qarşılamayacaqdı məni. Nazim Hikmətin bir şeirində deyildiyi kimi:
Akın var, güneşə akın,
Güneşi zapt edeceyiz, güneşin zaptı yakın…
Burda günəşə yox metroya dəhşətli axın vardı. Hamı tələsir, iti addımlarla yanğından mal daşıyar kimi qaçışırdılar. Zatən taksi ilə metroya gəldiyim üçün istədim geri qayıdıb, avtobusa filan minəm. Bir anlıq anladım ki, metronun üstündə insan qaynayır, orda rahat şəraitli, qismən seyrək avtobusa rast gəlmək özü bir möcüzədir. Təbii ki, möcüzə də mənim başıma gələsi deyil. Metro ilə davam etməyə tələsdim. 18:00. Metroda böyük izdiham var. Darıxdım. Amma daha dəhşətlisi hələ qarşıda idi. Bir neçə stansiya getdik, “Gənclik”dən “28 May”a çatan ərəfədə vaqonda nasazlıq yarandı 15 dəqiqə dayanmalı olduq. “Ağ bəxtimi qara yazan” taleyimə “bir kom” gülümsəyib, hamama çevrilmiş, boğanaq vaqonda özümü toxtaxlı tutmağa çalışdıq. Maşınist sərnişinləri səbirli olmağa və qorxmamağa dəvət edirdi. Xülasə, 15 dəqiqə müddətində qaranlıq tuneldə qaldıqdan sonra qatar hərəkətə keçdi. İndi təsəvvür edin, saat 18:30, qatar 15 dəqiqə “28 May”a gecikmiş ola, sizcə orda vəziyyət necə olar? İlahi, qatar çatdı, elə bil ki, adamlardan divar hörmüşdülər. Vaqonun qapısı açılmırdı. Saysız-hesabsız adamlar bir-birinə pərçimlənmiş və ümidsiz halda gecikən vaqona baxırdılar. Bəxtimizdən vaqon İçərişəhərə gedirdi deyə həmin divara hörülmüş adamlar vaqona minmədi. Əgər qatar “Dərnəgül”ə gedəsi olsaydı, hesab edin ki, indi mən bu statusu yazmayacaqdım. Elə o basırıqda canımı tapşıracaqdım. Mən belə bir izdiham həyatım boyu görməmişdim. Hələ dərd sonrakı haqqesabdıye. Bu boyda zırıltıdan sonra “Baksovet”in bayırına özümü güc-bəla ilə atdım. İstədim ordan avtobusa minib evə gedəm, gördüm maşın karvanı, insan karvanı hamısı qarışıb bir-birinə. Dərhal başımı götürüb qaçdım “Tarqovı”ya. Skamyada təxminən 2 saata yaxın əyləşib, telefonla qurdalandım, kitab filan oxuyub, sonra qayıtmışam dayanacağa. Ta ki, ortalıq bir az soyuyandan sonra. Hər gün gündəlik olaraq bu situasiyanı yaşayan adamlar əslində heç yaşamırlar…
Vasif Ayan
