1996-cı ilin 26 aprel günü Xaçmaz rayonunun Hacıqurbanoba kəndində bir körpə dünyaya gəldi — Hüseyn adını verdilər ona. Həyat başlanğıcından etibarən o, sakit təbiəti, dərin baxışları və içindəki böyük arzularla böyüyürdü. Ailəsinin ən kiçik övladı idi, amma qəlbində daşıdığı böyüklük bir çox böyüklərə nümunə ola biləcək qədər idi. Hüseynin uşaqkən ən çox sevdiyi söz “Vətən” idi. Onun üçün bu söz sadəcə xəritədə bir torpaq parçası deyildi, bu, nəfəs aldığı hava, içdiyi su, yuxusuna girən bayraq idi.
Orta məktəbi bitirdikdən sonra Hüseyn biliyinə güvənərək ali təhsil yolunu seçdi. Sumqayıt Dövlət Universitetinin İqtisadiyyat və İdarəetmə fakültəsinə daxil oldu. Universitet illərində sakit, təvazökar, amma eyni zamanda ideyası olan bir gənc kimi tanınırdı. Dostları onu “həm düşünən, həm hiss edən insan” kimi xatırlayır. Hüseyn hər zaman deyirdi: “Bir gün ölkəm üçün nəsə edəcəyəm.” O günün bu qədər erkən, bu qədər ağır gələcəyini kimsə bilməzdi.
2020-ci ilin payızı Azərbaycan tarixində əbədi qalacaq bir səhifə açdı. 27 sentyabrda başlayan Vətən Müharibəsi hər bir azərbaycanlının ürəyində alov kimi yandı. Hüseyn də o alovun bir parçası oldu. Gənc yaşında, yeni bir həyata başlamaq ərəfəsində silaha sarıldı. O, “mən getməsəm, kim gedəcək?” deyərək döyüş meydanına yollandı.
Füzuli istiqamətində döyüşlər zamanı o, təkcə əsgər kimi deyil, igid bir Azərbaycan oğlu kimi vuruşurdu. Qardaşlarına yazdığı son məktubunda belə demişdi: “Əgər geri dönməsəm, bilin ki, mən vətəni qoruyarkən rahat öldüm.” Bu sətirlərdə qorxu yox idi — sadəcə sevgi, inam və müqəddəs borc hissi vardı.
21 oktyabr 2020-ci ildə Hüseyn Sultanov Füzuli torpaqlarında şəhidlik zirvəsinə ucaldı. O gün Hacıqurbanoba kəndinə qara xəbər çatanda sanki kəndin bütün ağacları belə baş əydi. Anası evin qapısında dayanıb “Mənim Hüseynim vətən oldu!” dedi. Çünki artıq Hüseyn bir ailənin övladı deyil, bir xalqın oğluna çevrilmişdi.
O, ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Füzulinin azad olunmasına görə”, “Cəbrayılın azad olunmasına görə”, “Xocavəndin azad olunmasına görə” və “Cəsur döyüşçü” medalları ilə təltif edildi. Amma bu medallar onun qəhrəmanlığını ölçmək üçün kifayət deyildi. Hüseynin əsl mükafatı — xalqın qəlbindəki yeridir.
Bu gün Hacıqurbanoba kəndində Hüseynin adı çəkiləndə sükut yaranır, sonra qürurla “o, bizim Hüseynimizdir” deyirlər. Hər 26 aprel günü kənddə gül dəstələri Hüseynin məzarına düzülür, uşaqlar onun şəklinə baxıb “mən də Hüseyn kimi igid olacam” deyir.
Hüseyn Sultanovun həyatı qısa, amma mənalı oldu. O, təhsilli bir gənc kimi, vətənini sevən bir övlad kimi, silahdaşılarına dayaq olan bir əsgər kimi yadda qaldı. O, gəncliyin cəsarətini, mərdliyin səssizliyini və şəhidliyin ucalığını özündə birləşdirdi.
Bu gün Hüseynin ruhu hər bir azərbaycanlının içində yaşayır. Onun adı məktəblərdə, universitetlərdə, ürəklərdə çəkilir. Çünki o, bizə bir dərs verdi — VƏTƏN sevgisi ölümə belə qalib gələ bilər.
Vüsal Başaratvi
