Deyirlər, Vətən sevgisi torpaqla doğulur, qanla sübut olunur.
Bəziləri bu sevgini sözlə, bəziləri əməli ilə göstərir.
Amma elə oğullar var ki, Vətən onların həyatının başlanğıcı və sonu olur.
İlahəddin Mamedov da o oğullardan idi — bir ömürlük Vətən sevgisini 19 ilə sığışdıran qəhrəman.
2 iyul 2001-ci il. Xaçmaz torpağı — təbiətin yaşıl, insanların mehriban olduğu diyar.
Mamedovlar ailəsinin ocağında dünyaya göz açan balaca İlahəddin, elə ilk addımlarından torpaqla nəfəs almış, kənd həyatı ilə böyümüşdü.
O, heç vaxt böyük səhnələrin, parıltılı kürsülərin adamı olmadı. Onun səhnəsi döyüş meydanı, parıltısı isə mərmilərin işığında görünən Vətən idi.
Uşaqlıq illəri sadə keçmişdi — məktəb, dostlar, kənd həyatı. Amma içində bir od vardı: “Torpağımı qoruyacağam.”
Bu od 2020-ci ilin payızında, Vətən müharibəsinin başladığı o tarixi günlərdə alova döndü.
27 sentyabr 2020 — Azərbaycan ordusu 30 il işğalda qalmış torpaqların azadlığı uğrunda əməliyyatlara başladı.
Ən öndə gənclər idi — bəziləri universiteti, bəziləri arzularını, bəziləri isə ailəsini yarımçıq qoyub getmişdi.
İlahəddin də onların arasında idi. Əsgər idi, amma ruhu bir komandirin cəsarətinə sahib idi.
Kəlbəcər, Cəbrayıl, Füzuli, Xocavənd — bu adlar sadəcə coğrafiya deyil, qanla yazılmış tarix idi.
İlahəddin həmin tarixdə öz imzasını qoydu. Döyüş tapşırıqlarını dəqiqliklə, qorxusuz yerinə yetirirdi.
Silahdaşları deyirdi ki, “o, hər tapşırığı elə yerinə yetirirdi ki, sanki sabah yoxdu.”
Bəli, bəlkə də hiss edirdi… Çünki şəhidlər gələcəyi görmür, onu yaradırlar.
12 oktyabr 2020.
Xocavəndin dağları, dumanı və döyüşün ortasında bir sükut.
Düşmən mövqelərinə qarşı hücum zamanı açılan atəşdən aldığı qəlpə yarası onun həyatını yarımçıq qoydu, amma tarixdə adını tamamladı.
İlahəddin həmin gün şəhid oldu — və şəhidlik onun üçün son yox, ucalıq idi.
Deyirlər, torpaq şəhidin qanıyla müqəddəs olur.
Bu gün Kəlbəcərin, Cəbrayılın, Füzulinin, Xocavəndin azad havası onun kimi igidlərin qanı ilə yoğrulub.
Bu azadlığın qiyməti o qədər böyükdür ki, heç bir medal onu ölçə bilməz.
Amma dövlət onun qəhrəmanlığını unutmur —
İlahəddin Mamedov ölümündən sonra “Cəsur döyüşçü”, “Vətən müharibəsi iştirakçısı”, “Kəlbəcərin azad edilməsinə görə”, “Cəbrayılın azad edilməsinə görə”, “Füzulinin azad edilməsinə görə” və “Şücaətə görə” medalları ilə təltif edilib.
Bu adlar bir kağızda yazılmır — xalqın yaddaşında yaşanır.
Xaçmazda hər kəs onu “bizim İlahəddin” deyə xatırlayır.
Anası danışanda həm qürur, həm nisgil səsi duyulur:
> “O, uşaqlıqdan deyirdi ki, Vətənə borcum var. O borcu ödəmədən rahatlıq tapmazdı.”
Və doğrudan da, borcunu ən ali şəkildə ödəyib.
O, 19 yaşında şəhid olub, amma 90 yaşında belə xatırlanacaq.
Çünki şəhidlər ölmür, torpağın damarında cana çevrilir.
İlahəddinin adı bu gün məktəblərdə, küçələrdə, könüllərdə çəkilir.
Onun həyatı gənclərə bir sual qoyur:
> “Sən Vətən üçün nə etdin?”
Bu sual təkcə müharibə dövründə deyil, sülh zamanı da vicdanın aynasına çevrilir.
Çünki azadlıq təkcə silahla qazanılmır — o, şəhidlərin ruhunu yaşatmaqla qorunur.
Bəli, İlahəddin Mamedov sadəcə bir ad deyil.
O, bir nəsli oyadan, bir milləti ayağa qaldıran ruhdur.
Torpaq üçün doğulan, torpaq üçün şəhid olan oğul.
Bəziləri tarix yazır, bəziləri isə tarix olur.
İlahəddin — məhz tarix olanlardandır.
Vüsal Başaratvi
