Xaçmazın köhnə bir küçəsində, küləyin hər əsintisində bir səs dolaşır — sanki kiminsə “Vətən sağ olsun” pıçıltısı.
O səsin sahibi artıq aramızda deyil. Amma onun nəfəsi bu torpağın içində, bu millətin damarındadır.
O, Davud Novruz oğlu Hacıyevdir — bir ana duasının, bir xalq arzusunun gerçək adıdır.
Uşaqlıqda “mən əsgər olacağam” deyən balaca Davudun arzusu sonradan bir millətin qüruruna çevrildi.
O, təkcə hərbi xidmətə getmədi — o, Vətənə borcunu yazmaq üçün döyüş meydanına imzasını qanla atdı.
9 oktyabrda Füzuli səmasında səngər torpağına qarışan o güllə, əslində, Davudun bədənini deyil, düşmənin qürurunu deldi.
O, yaralandı, amma sınmadı. Komada olsa da, mübarizəsinin səsi susmadı.
17 oktyabrda isə əbədiyyətin qapısı açıldı — o, şəhidlik zirvəsinə qalxdı.
Anası Validə Hacıyeva danışarkən səsi həm qırılır, həm ucalır — sanki ağrı ilə qürur bir-birinə qarışır:
— “Oğlum müharibəyə könüllü getdi. Mən dedim, ‘Davud, qorxuram.’
Dedi, ‘Ana, qorxma, Vətən qorxmaz!’.
Son danışığımızda səsi elə sakit idi ki, sanki dünyaya vidalaşırdı… amma elə mərd idi ki, ‘Ana, şəhid olsam, fəxr et’, – dedi.
Mən fəxr edirəm, Davudum! Sənin üçün ağlamıram – sən gülümsəyən bir şəhid oldun.”
Ananın o sözləri bir nəsilin kitabına yazılmalı sətirlərdir:
“Oğlum şərəfli ölümü seçdi.”
Şəhidin xalası Fəridə Qəribova isə onun yoxluğunu “susqunluqla” deyil, “danışaraq” yaşayır.
— “Davudun şəklinə baxıb danışmasam, elə bilirəm nəfəsim kəsiləcək.
Bizim evdə sanki hər küncdə Davudun izi var.
O, elə bir övlad idi ki, anasının nəfəsi idi.
Axırıncı dəfə demişdim, ‘Gələrsən, sənə aş bişirəcəyəm’. Qismət olmadı…
Amma Davud gəldi – şəhid kimi gəldi, ucalıq kimi gəldi.”
Hacıyevlər ailəsinin həm ağrısı, həm də fəxri — Davud adlanır.
Tək övlad idi, amma xalqın minlərlə övladı arasında öz yerini tapdı.
Dayısı Sahib Əzizov sanki hər cümləsində həm fəxr, həm yanğı hiss etdirir:
— “O, elə bir döyüşçü idi ki, qorxu tanımırdı.
‘Dayı, hər şey əladır, bundan da yaxşı olacaq’ dedi.
Amma ertəsi gün şəhidlik zirvəsinə ucaldı.
Bəli, Davudun qisası alındı.
İndi o torpaqlar azad nəfəs alırsa, o nəfəsin içində Davudun ruhu var.”
Davudun adını indi medal daşıyır —
“Füzulinin azad olunmasına görə”,
“Cəbrayılın azad olunmasına görə”,
və “Vətən uğrunda” medalları onun sinəsində yox,
bu xalqın ürəyində parlayır.
Onun hekayəsi bir ailənin deyil, bir millətin tarixidir.
O, torpağa düşəndə Vətən ucaldı.
O, gözlərini yumanda bir millət oyandı.
Davud Hacıyev torpaq üçün ölmədi — torpaq Davud üçün dirildi.
P.S. Bəziləri yaşamaq üçün doğulur, bəziləri isə millətin yaddaşında ölməmək üçün.
Vüsal Başaratvi
