Xaçmaz gündəliyindən…
Başaratvi nə istəyir?
Bəlkə bir az sakit otursun, o da “hörmətli qonaq” olsun?
Əl qaldırsın hər yığıncaqda, desin: “Çox sağ olun, hər şey əladır!”
Bəlkə bir gün o da məktəb açılışına dəvət alsın,
Şəkil çəkdirsin, altına yazsın: “Gənclər bizim gələcəyimizdir.”
Amma yox…
O, məktəbin damından axan suya baxır,
Müəllimlərin təyinata yox, “tanışata” əsasən seçildiyini görür.
Dərs yoxdu, əvəzində “layihə” var — içi boş, amma şişirdilmiş.
“Bağban” çoxdu, amma bağ quruyub…
Uşaq bağçaları var, amma uşaq yox, çünki analar növbədədi.
Adı “uğur” olan məktəbdə riyaziyyat müəllimi yoxdu —
Narahat olmayın, uşaqlar “test köçürmək” fənnini əla oxuyur.
İcra hakimiyyəti binasında sakitlikdi —
Çünki problemlər qapıdan girəndə, onları eşidən yoxdu.
Hamı layihə yazır, amma kənd yolları hələ də 2002-ci ilin yol xəritəsində ilişib qalıb.
İşıq söndü — yenə romantika başladı.
Başaratvi paylaşdı: “İşıq yoxdu.”
Cavab gəldi: “Külək var axı.”
Sonra külək kəsdi, yenə sönür.
Başaratvi yazdı: “İndi hava sakitdir.”
Cavab gəldi: “Bəlkə, hava hələ də stress altındadı.”
Amma sən yenə yaz, ay Başaratvi.
Çünki bu şəhərin sükutu sənin səsinə möhtacdır.
Qulaq asmasalar da, yaz.
Çünki bir gün sən susanda onlar anlayacaq ki,
Dərd doğrudan da sənə qalıbmış.
Vüsal Başaratvi
