Xaçmazın Murşudoba kəndindən çıxan bir gənc vardı — Osmanov Orxan Mənsur oğlu. 25 noyabr 1999-cu ildə doğulmuşdu. Uşaqlığı torpaq qoxulu, gəncliyi ümidlə dolu idi. Sadə bir kəndin oğlu idi, amma içində böyük bir Vətən yanğısı daşıyırdı.
2020-ci ilin payızı gələndə, o yanğı artıq susmadı. O, silaha sarıldı — Talış və Suqovuşan uğrunda döyüşlərə qatıldı.
1 oktyabrda – hələ payız yarımçıq idi, yarpaqlar tökülməmişdi – Orxan şəhid oldu. Əsgər idi, amma əslində o, bir xalqın azadlıq səsi idi.
Onun adı indi “Suqovuşanın azad olunmasına görə” medalı ilə yaşayır. Amma o medalın parıltısından daha dərin bir şey var: xalqa vicdan, torpağa övlad kimi yazılmaq.
Murşudoba kəndinin səssiz küçələrindən biri indi onun adını daşıyır. Amma o küçədən keçən hər nəfər bilməlidir ki, Orxanın hekayəsi təkcə bir qəhrəmanın deyil, həm də ölkənin yaddaş imtahanıdır.
Bəzən qəhrəmanlıq bir filmdə deyil, bir anlıq qərarda gizlənir.
O an gəldi — Orxan seçdi.
Seçimi ölüm idi, amma sonu ölümsüzlük oldu.
Bu torpağın azadlığı üçün can verənlərin ruhu susmur. Onlar bizdən bir şey istəyir: unutmamaq.
Çünki unudulmaq – ikinci ölümdür.
Və Orxan Osmanov bu ölümlə razılaşmadı.
Vüsal Başaratvi
